Van mavo naar vwo: leerling Julie over haar tijd bij Luzac
De schooltijd van Julie verliep op haar vorige school niet zonder obstakels. Ze had geen motivatie en een slechte band met haar docenten. Daar kwam verandering in toen ze overstapte naar Luzac Leiden. Waar ze eerst vooral docenten treiterde, heeft ze bij Luzac een overstap gemaakt van mavo naar havo. Om uiteindelijk Luzac te verlaten met haar vwo-diploma op zak. In haar speech tijdens de diploma-uitreiking deelt Julie haar verhaal.
Treiteren op school
“Loop maar weg want je gaat je diploma toch nooit halen Julie, en met deze instelling ga je nooit ver komen’’. Deze woorden heb ik zonder te overdrijven wel meer dan 50 keer gehoord toen ik op mijn voormalige school op de mavo zat. Eigenlijk had ik überhaupt niet door dat ik bezig was met het behalen van mijn diploma. Ik zag school namelijk eerder als een spelletje. Ik was vooral bezig met het treiteren van docenten.
Maar daar kwam bij Luzac snel verandering in. Vandaag, ongeveer drie jaar later, neem ik mijn vwo-diploma in ontvangst en kan ik met trots zeggen dat het tegendeel bewezen is. Toch hebben de docenten van mijn vorige school wel ergens gelijk in gehad. En wat ik ook met trots kan zeggen is: ik heb de afgelopen jaren ingezien dat ik met mijn toenmalige instelling inderdaad nooit ver zou komen.
Van pestkop naar een gemotiveerde harde werker
Toen ik hier binnen kwam met als doel mijn havodiploma te halen, is dat spelletje met de docenten namelijk al snel opgehouden. Een van de eerste dingen die ik hier geleerd heb, is dat de docenten er zijn om jou te helpen. En dat door hen te treiteren je enkel en alleen jezelf in de weg zit.
Gedurende mijn eerste jaar hier ben ik mezelf tegengekomen. Ik ben namelijk helemaal geen pestkop die graag docenten treitert en een hekel heeft aan school. Ik vind het onderwijs juist iets moois en ik ben veel meer dan dat. Na mijn eerste gesprek op Luzac meende mijn vader al verandering te zien. Dit was ook zo; ik had motivatie gekregen. We grapten samen over dat ik misschien wel vwo kon gaan doen hierna. Niet wetende dat het door deze school en al deze geweldige mensen werkelijkheid zou gaan worden.
Met bloed, zweet en tranen heb ik dan ook binnen een jaar mijn havodiploma weten te behalen. Ik voelde mij sterker en slimmer dan ik me voorheen voelde. Desondanks voelde ik me ook onzeker en wat voor de gek gehouden. Wie waren dan die mensen die alsmaar zeiden dat ik het niet kon? Waarom zeiden ze dat? Dit zal toch vast wel een reden hebben?
Overstappen naar het vwo
Toen ik mijn havodiploma ontving, wist ik nog niet wat mijn volgende stap zou zijn. Alle hbo-opleidingen spraken mij eigenlijk niet aan. De opleidingen die mij wél leuk leken, waren allemaal universitair. Maar naar de universiteit gaan, dat zag ik als een grote, maar niet haalbare droom. Ik mocht van geluk spreken dat ik überhaupt mijn havodiploma had behaald.
Mijn lieve mentor, mevrouw Mijnders, heeft daar echter verandering in gebracht. Dankzij het vertrouwen dat Luzac had, stapte ik over naar vwo. Mevrouw Mijnders wist 100% zeker dat ik het kon en heeft zelfs op de momenten waarop ik wilde opgeven, vertrouwen in mij gehad. Het vertrouwen wat ik nodig had, omdat mij zo vaak anders is verteld. Maar mevrouw Mijnders is niet de enige die altijd al vertrouwen heeft gehad. Neem mevrouw Anema. Zij is de eerste van vele docenten op Luzac die mij vertelde dat ik het wél kon. ‘Bedankt mevrouw maar dat gaat hem echt niet worden’ zei ik dan. En later in de pauze lachten mijn vrienden en ik erom. Als ik dan thuis kwam, dacht ik er stiekem wel vaak aan. Wat was het fijn om de docenten een keer aan mijn kant te hebben. En om te weten dat er vertrouwen was in mij. Sommigen van hen begonnen zelfs te voelen als mijn vrienden.
Vrienden voor het leven
De docenten waren (gelukkig) niet mijn enige vrienden. Op Luzac heb ik de afgelopen drie jaar vrienden voor het leven ontmoet. Misschien wel logisch. Als je samen in hetzelfde schuitje zit wat constant lijkt te zinken, moet je er samen voor zorgen dat het schuitje niet zinkt. En dat iedereen veilig aan de overkant komt. Dit schept vanzelf een band en er ontstaat een teamspirit.
Buiten al het harde werk om had ik meer dan genoeg tijd en ruimte om samen met medeleerlingen me bezig te houden met andere dingen dan school. Van samen een goed literair werk uitpluizen en schilderen tot een biertje drinken.
Luzac heeft mij dus alleen maar veel moois gebracht en heeft mij laten inzien dat wat anderen van jou denken of zeggen helemaal niet hoeft te kloppen. Zolang je motivatie en instelling goed is, kun je alles bereiken. ‘Kan niet ligt op het kerkhof’ zei mijn vader dan. Ik zie nu in dat hij gelijk had.
Bij Luzac willen ze je écht helpen en je zelfvertrouwen geven. Ik ben alles en iedereen meer dan dankbaar. Mijn ouders en ik hadden vier jaar geleden niet durven dromen dat ik hier, nu, zo sta. Ik ga iedereen, inclusief de studiezaal, missen, maar ik kom snel terug. Misschien wel als een docent. En anders gewoon voor de gezelligheid.’’